Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik stopte in de advocatuur. In april 2019 zegde ik mijn baan op zonder ook maar enig idee te hebben van wat ik dan wilde doen. In deze blog neem ik je mee in mijn proces, hoe het was om te stoppen en hoe ik hierop terugkijk.

De keuze voor rechten

Mijn loopbaan in de advocatuur begon natuurlijk bij mijn rechtenstudie. Waarom ik rechten ben gaan studeren? Daar heb ik eigenlijk geen goed antwoord op. 

Ik deed op de middelbare school gymnasium. Waar ik zag dat dat mijn broer ontzettend makkelijk afging, moest ik er hard voor werken. Nu ik erop terugkijk besef ik me dat ik daardoor een lange tijd de overtuiging heb gehad ”Ik ben toch niet slim genoeg”. Dit had onder andere tot gevolg dat ik eigenlijk geen wetenschappelijke studie wilde gaan doen. Ik vond mezelf meer een praktisch persoon.

Na veel gesprekken met de studieadviseur kwam ik uit bij het Utrecht Law College: grappig genoeg een honours opleiding waar de verwachtingen nóg hoger lagen dan bij de reguliere rechtenopleiding. Maar aan deze studie zat een heel praktisch element dus dat leek me dan maar de beste combinatie. Plus, ik had echt geen flauw idee wat ik anders zou moeten doen…

Prestatiedruk tijdens mijn studie

Ik vond de rechtenstudie pittig en de norm om minimaal een 8 gemiddeld te staan al helemaal. Doodsbang was ik dat ik een keer een te laag cijfer zou halen waardoor ik zou moeten stoppen met mijn studie. 

Gedurende mijn studie had ik een bruisend studentenleven. Maar het behalen van resultaten in mijn studie voerde voor mij altijd de boventoon. En gedurende mijn derde studiejaar kwam daar ook nog eens een element van druk bij: het bouwen aan mijn CV. Want na een paar jaar rechten gestudeerd te hebben bestond er voor mij al snel geen andere optie meer dan bij een zuidas kantoor te gaan werken. En dan het liefst bij de allerbeste. 

Aangezien ik mezelf niet slim genoeg achtte om daadwerkelijk een baan bij het beste kantoor te krijgen en nog steeds stoeide met mijn gemiddelde, besloot ik mijn bachelor af te ronden binnen de track notarieel recht. Dat sloot beter aan bij waar ik goed in was en vergrootte ook nog eens mijn kans op een baan (aangezien weinig mensen dit deden). Ik volgde stages binnen dit rechtsgebied, deed mijn master erin en ging uiteindelijk bij verschillende kantoren solliciteren als kandidaat-notaris. 

Tijdens deze sollicitatieperiode kwam ik er voor het eerst achter dat ik helemaal niet ”dommer” was dan de rest van de studenten die bij die kantoren solliciteerden. Ik haalde de assessments met vlag en wimpel en ook de gesprekken gingen me goed af. Dit resulteerde erin dat ik uiteindelijk de keuze had tussen drie kantoren, waaronder degene die voor mij kwalificeerde als ”het allerbeste kantoor”. Eindelijk besefte ik me dat mijn beperkende overtuiging dat ”ik niet slim genoeg was” misschien toch niet helemaal terecht was!

Mijn tijd als kandidaat notaris

Uiteindelijk besloot ik toch bij een ander kantoor te gaan werken, een kantoor waar ik een hele goede klik had met de partner. Ruim 2 jaar werkte ik daar als kandidaat-notaris, waarvan de eerste 1,5 jaar zonder problemen. Ik had het zelfs ontzettend naar mijn zin. 

Mijn collega’s waren fantastisch, we deden veel leuke dingen met elkaar en ik was goed in wat ik deed. Het werk inhoudelijk en het klantcontact vond ik ook nog eens best leuk. Ik merkte alleen dat ik het steeds lastiger vond om te focussen op mijn inhoudelijke taken en daarnaast projecten & tijdslijnen te managen. Dit kwam met name omdat ik gewoon niet wist waar ik de tijd vandaan moest halen. 

Ik werkte hard, maar daar had ik bewust voor gekozen. Dat was dan ook iets waarvan ik vond dat ik er echt niet over mocht klagen. Dat ik op een gegeven moment al 3 maanden buikpijn had, stond daar wat mij betreft volledig los van. En dat dat stress gerelateerd kon zijn vond ik destijds zo’n enorme onzin!

Noodgedwongen realisaties

In oktober 2018 gingen mijn vriend en ik op vakantie naar Amerika. Drie weken lang rondtrekken en hiken. Om een lang verhaal kort te maken: ik was deze vakantie zielsgelukkig, volledig ontspannen en de buikpijn was in geen velden of wegen te bekennen. 

Bij terugkomst in Nederland knapte er iets bij me. Ik snapte echt niet hoe ik weer terug moest gaan naar een werkweek van 60+ uur na dit intense gevoel van vrijheid ervaren te hebben. Ik wilde zo graag mijn werk weer gewoon doen en alles geven, maar ik kon alleen nog maar huilen.

Hierna volgde een pittige periode van veel zelfreflectie en coaching. Voor het eerst nam ik de tijd en rust om eens goed over mezelf na te denken. Wie ben ik eigenlijk als persoon? Hoe zit ik in elkaar? Wat is belangrijk voor me? Waar ben ik goed in? Wat wil ík?

Ik bekeek mijn eigen kernwaarden en drijfveren en evalueerde hoe deze aansloten bij de baan die ik toen had. Na die realisaties kon ik eigenlijk niet anders meer dan stoppen. Zo nam ik dan ook zo’n half jaar na terugkomst van de vakantie het besluit om mijn baan op te zeggen. Makkelijk was het niet, vooral omdat ik zo goed op mijn plek zat in het team waarin ik werkte en oprecht goed was in wat ik deed. Het was alleen voor mij geen houdbare situatie en niet iets wat ik mezelf de komende paar jaar nog zag doen.

De oriëntatie fase

Op het moment dat ik mijn baan opzegde was ik inmiddels al maanden bezig met oriënteren, veel koffie drinken en nadenken over wat ik dan wilde doen. Maar ik wist het echt niet. Ik had bedacht dat als de advocatuur niet meer lukte ik ”dan maar” de consultancy in zou gaan of een management traineeship zou najagen. Maar echt actie ondernemen om binnen die werkvelden aangenomen te worden deed ik niet. En eigenlijk had ik ook geen ruimte in mijn agenda of mijn hoofd om hier serieus mee aan de slag te gaan. Dus ik stopte. Zonder een plan B.

Het enige dat ik geregeld had was een ticket naar Bali waar ik een yoga teacher training ging volgen. Niet omdat dit iets was wat al jaren op mijn lijst stond, totaal niet. Meer omdat ik even weg wilde maar geen zin had om te reizen. Gedurende die maand op Bali kwam ik helemaal tot rust. De aardige mensen, het heerlijke eten, dagelijks yoga doen en gewoon even weg zijn van alles. 

Op Bali realiseerde ik me dat ik me in mijn werkende leven bezig wilde houden met de duurzame inzetbaarheid van werknemers in organisaties. Tijdens mijn laatste maanden als kandidaat-notaris was ik me daar al meer en meer in gaan verdiepen. Getriggered doordat ik zelf bijna een burn-out had gehad, raakte ik niet uitgelezen over de onderwerpen burn-out en overspannenheid maar ook werkplezier en bevlogenheid. Wat maakt dat werknemers het wel of niet volhouden in een veeleisende werkomgeving?

Bij terugkomst uit Bali ging ik hard aan de slag. Zowel met het zoeken van vacatures en het drinken van nog meer koffietjes, als met mijn eigen overtuigingen. Ik plaatste een bericht op LinkedIn over waar ik naar op zoek was (doodeng) startte een instagram pagina over yoga (nog enger) en begon aan een coachingsopleiding (gewoon heel leuk). Na in totaal 5 maanden werkloos te zijn geweest ging ik aan de slag bij een onwijs leuke start-up op het gebied van ”corporate wellbeing”. 

Werd ik daar aangenomen omdat mijn profiel zo goed aansloot op wat ze zochten? Nee, totaal niet! Het klikte gewoon en we dachten van beide kanten dat we er wel iets van zouden kunnen maken. En dat is ook zeker gelukt! Gedurende 1,5 jaar heb ik daar met onwijs veel plezier gewerkt en mezelf op veel verschillende gebieden ontwikkeld. Terwijl ik ondertussen ook steeds meer dingen voor mezelf ging doen naast die baan.

De stap naar fulltime ondernemen

Gedurende de tijd dat ik werkzaam was bij de start-up, merkte ik dat ik me meer bezig wilde houden met de inhoud. Bij het bedrijf waar ik werkte was daar maar tot op zekere hoogte ruimte voor. Ik wilde individuele werknemers én bedrijven begeleiden bij duurzame inzetbaarheid en professionele ontwikkeling.

Inmiddels (op 1 juli 2021) werk ik dan ook fulltime voor mezelf als coach, trainer en yogadocent. Mijn bedrijf focust rondom drie pijlers: coaching, yoga en mindfulness. Ik help hoogopgeleide young professionals om hun authentieke zelf te zijn en keuzes te maken vanuit hun hart. Net als altijd heb ik deze keuze gemaakt in nieuwsgierigheid naar wat het me gaat brengen. Of ik voor altijd zelfstandig ondernemer blijf weet ik niet. Maar voor nu kijk ik enorm uit naar dit nieuwe avontuur!

Terugblik op mijn switch

Terugkijkend op mijn periode in de advocatuur kan ik eerlijk zeggen dat ik zielsgelukkig ben dat ik ben gestopt. Dit heeft weinig met het werk, de mensen of de advocatuur an sich te maken maar meer met wie ik ben als persoon. 

Ik sluit niet uit dat ik ooit nog juridisch werk ga doen, al zou ik op dit moment echt niet weten hoe dat eruit zou zien. Ik kan mezelf in ieder geval niet voorstellen als senior kandidaat-notaris of als partner. Maar ook niet als bedrijfsjurist. Wellicht dat ik ooit mijn weg weer vind naar de advocatuur binnen een HR functie om op die manier een bijdrage te kunnen leveren aan het werkplezier van de werknemers daar.

Hoe dan ook ben ik super dankbaar dat ik, ondanks dat het helemaal nieuw voor me was, heb geluisterd naar de signalen van mijn lichaam. 

De periode dat ik mijn baan opzegde zonder iets anders te hebben en de werkloze maanden die volgden waren alles behalve leuk. Maar wel heel leerzaam! Ik heb geleerd om geduld te hebben en om het proces te vertrouwen. Ik heb geleerd om zaadjes te planten zonder verwachtingen te hebben, open te staan voor mogelijkheden en na te denken over wat ik echt wil.

De keuze om te stoppen met het bekende, hetgeen waar je voor opgeleid bent, is niet makkelijk. Je komt jezelf op allerlei manieren tegen. Je blijkt overtuigingen te hebben waar je het bestaan niet van wist. Je gaat moeilijke gesprekken hebben en je leert jezelf kennen. Maar als je voelt dat het de juiste keuze is dan zul je er, net zoals ik, geen moment spijt van hebben.

Twijfel jij weleens over of jouw carrière aansluit bij wie jij bent en wat jij écht wilt? Neem contact met me op, ik help je heel graag verder!